Misją streetworkingu jest tworzenie pomostu pomiędzy osobą bezdomną a społeczeństwem, pozwalająceg osobie bezdomnej przywrócić możliwość pełnienia ról społecznych oraz odtworzyć dobrostan psychiczny, społeczny i bytowy poprzez docieranie do osób bezdomnych przebywających w miejscach niemieszkalnych oraz pracę z nimi, wykorzystującą ich zasoby i potencjał środowiska lokalnego, podejmowaną w kierunku pozytywnych zmian, rozumianych jako chęć zmiany sposobu życia.
Problematyka bezdomności, z natury swojej interdyscyplinarna, nie jest intelektualną własnością jednej dziedziny nauki i jako taka może być udziałem zarówno nauk społecznych (psychologia, pedagogika, filozofia, socjologia), jak również przedmiotem zainteresowania religijnego, artystycznego, dziennikarskiego czy ekonomicznego. Owa interdyscyplinarność tego zjawiska wymusza stosowanie różnych ujęć i koncepcji teoretycznych, których widocznym przejawem jest problem wielości definicji słowa bezdomność, jak również jego typologii.
O bezdomności pisze się coraz częściej w odmiennych kontekstach, ukazując jej różnorodne oblicza i manifestacje. Na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat powstało kilkadziesiąt obszernych opracowań traktujących o bezdomności. Rośnie również liczba dedykowanych jej badań, najczęściej o charakterze lokalnym. Ich liczne praktyczne rekomendacje wskazują, że dla wielu gmin w Polsce – szczególnie dużych aglomeracji, jak Warszawa, Poznań, Kraków, Gdańsk, Gdynia, czy Wrocław – rozwiązanie problemu bezdomności staje się zadaniem priorytetowym. Warto wspomnieć o tym, że w opracowaniach naukowych coraz częściej zjawisko bezdomności kojarzone jest z innymi problemami, takimi jak przemoc w rodzinie, przestępczość czy uzależnienia. O bezdomności pisze się również w kontekście polityki społecznej, pracy socjalnej czy mieszkalnictwa. Mimo że do tej pory nie udało się zrealizować badań o zasięgu ogólnopolskim, w sytuacji głęboko odczuwanego deficytu teoretycznego zakorzenienia w teoriach socjologicznych czy psychologicznych, można jednak powiedzieć, że o problemie bezdomności wiemy coraz więcej.
Wzmagające się zainteresowanie problematyką bezdomności związane jest przede wszystkim z rzeczywistym wzrostem liczebnym osób nieposiadających własnego dachu nad głową. Postawić można tezę, że praktyczny wymiar kwestii bezdomności – najważniejsze problemy oraz potrzeby osób bezdomnych, analiza systemu wsparcia, zmieniające się ustawodawstwo w zakresie pomocy społecznej – pociąga za sobą rozwój teorii i rozważań naukowych. Dotychczas dylemat bezdomności lokowano gdzieś pomiędzy problematykę ubóstwa, bezrobocia i szeroko rozumianego wykluczenia. Dziś zarysowuje się nie tylko w rozważaniach naukowych, ale również w coraz większej różnorodności form wsparcia, które oferowane są osobom bezdomnym. Nie tyle trzeba wskazać świadczenie pomocy finansowej i rzeczowej dla osób będących w potrzebie, co ma wymiar interwencyjny, ale przede wszystkim możliwość realnego uczestnictwa osób w programach i projektach nastawionych na aktywizację zawodową i społeczną, co niesie wymiar integracji. Istotne są również programy kierowane do osób zagrożonych bezdomnością, które wnoszą wymiar prewencji. Analizując rozwój praktycznej myśli o zjawisku bezdomności wskazać trzeba, że coraz częściej problem ten skupia uwagę polityków społecznych. Przejawem niech będzie choćby częste podejmowanie problemu wykluczenia mieszkaniowego w dokumentach gminnych, wojewódzkich i ogólnopolskich. Dowodem żywszego zainteresowania problemem bezdomności ze strony środowiska praktyków jest również fakt, że coraz więcej organizacji pozarządowych włącza tę problematykę w zakres swojej działalności statutowej. Pomijając wątki związane z formalną osobowością prawną organizacji/instytucji wskazać trzeba, iż wszystkie one pracują z osobami bezdomnymi i zagrożonymi bezdomnością, wykorzystując przy tym różnorodne narzędzia i metody pracy socjalnej. Jedną z metod pracy, która w sposób szczególny zdaje się aktualnie zyskiwać na znaczeniu w pracy z osobami bezdomnymi, jest streetworking. Metoda ta, już od lat 90. realizowana przez różnego rodzaju organizacje pozarządowe, coraz częściej znajduje miejsce w kręgu zainteresowania różnego rodzaju instytucji pomocy społecznej.
Dowodem niech będzie choćby fakt ciągłego wzrostu liczby streetworkerów pracujących w ośrodkach pomocy społecznej, np. w Warszawie, Gdańsku, Gdyni, Białymstoku i organizacjach pozarządowych, jak Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta, Stowarzyszenie OTWARTE DRZWI, CARITAS Archidiecezji Białostockiej czy Sieci Współpracy BARKA. Zainteresowanie metodą streetworkingu jest również widoczne w rosnącej liczbie debat społecznych czy konferencji realizowanych w polskich gminach.
Streetworking coraz częściej staje się również stałym elementem nauczaniu akademickim, będąc przedmiotem podejmowanym podczas opracowań o charakterze naukowym. Widoczny wzrost znaczenia metody streetworkingu skierowanego do osób bezdomnych jest z jednej strony odpowiedzią na pilne i nie do końca zdiagnozowane potrzeby osób bezdomnych, zaś z drugiej – na widoczne braki w systemie pomocy osobom bezdomnym. Pokusić się można o prognozę, że w niedalekiej przyszłości ta outreach’owa metoda pracy stanie się w rękach pomocy społecznej jednym z częściej stosowanych narzędzi, przyczyniając się tym samym do podniesienia jakości i adekwatności udzielanego wsparcia osobom bezdomnych przebywających na ulicy. Rozwój metody streetworkingu skierowanego do osób bezdomnych, jej upowszechnienie i notowana wysoka skuteczność powodują, że coraz więcej organizacji i instytucji włącza streetworking w wachlarz oferowanych przez siebie usług wsparcia, kierowanych do osób nie posiadających własnego dachu nad głową. Polskie doświadczenia zdobyte w pracy metodą streetworkingu wskazują, że może on być realizowany na różne – często odmienne – sposoby, w oparciu o mniej bądź bardziej sprecyzowane zasady, przy mniej lub bardziej profesjonalnym określeniu jego podstaw metodologicznych. Nie bez znaczenia dla formy świadczonej usługi, jaką jest streetworking, są również podstawowe założenia natury ideologicznej, wypływające z charakteru organizacji/instytucji realizującej pracę metodą outreach. Mając na uwadze zauważalne zainteresowanie problematyką bezdomności, jak również rozwój nowych metod pracy z osobami bezdomnymi, grupa ekspercka ds. streetworkingu opracowała Podręcznik streetworkera bezdomności, który stanowi zbiór doświadczeń zgromadzonych na przestrzeni wielu lat przez różne instytucje i organizacje świadczące pomoc osobom bezdomnym.
